Son Naat Şiiri - Ahmet Murat Irmak

Işık hüzmesi,
Karanlığın içindeki,
Koyu gecenin sebebi gibi.
Uykunun açıklığı,
Karanlığın kırgınlığı,
Ve kelimelerin anlamsızlığı.
Yazdıklarım kadar kifayetsiz kelimeler,
Ama,
Anlamlı bir Sen'e yazıyor bu sefer şiirimi.
Sana yazıyorum Allahım,
Kelamım bitene,
Kalemim kuruyana,
Anlatacaklarım bitene dek,
Sonsuza dek sana yazıyorum,
Aslında ben.

Her güzellik sana bir telmih,
Her aşk sonu sana çıkan bir yolculuk,
Her söz Senden,
Her kelam rahmetinden,
Her sevgi merhametinden çünkü.
Hem sevgiler olmasa,
Biz nasıl anlardık ki,
Senin bizi bu kadar çok sevdiğini,
Ve ihanetler olmasa nasıl anlardık,
Azabının bile rahmetinden geldiğini.
Özlem duygusu sen olmasa nasıl bilinirdi,
Hissedilirdi ki?
Kalem kurumasa,
Nereden bilirdik sonsuz hayalini,
Sonsuza özlemi.
Ve sessizliği.
Ve karanlığı.
Ve acıyı.
Öğrenmek zordu ama sen güzelsin Allah'ım.
Adım kadar eminim,
Biliyorum ki,
Sen her şeyden güzelsin.
Hem bu kadar güzel olmasan,
Nasıl güzel olurdu ki böyle, güzellikler?
Hayaller?
Sen öğrettiğin için bildik,
Senin öğrettiğin kadar.
Ve öğreten Sen olduğun için öğrendik biz eşyayı,
İlmi ve ışıkları.
Selamsız sabahlar Sana çıkmazdı,
Sana çıkan düşler selametli ve renkliydi hep,
Karanlık Sana yakışmazdı,
Yakışmazdı karanlıkta bırakmak.
Sana sığınırdık biz de,
Acıdan gözyaşı ve kimsesizlikten.