Son Muhasebe Şiiri - Eymen Erdem Akça

Sutûr-u hadisâtta muzmer yüz bin hakaik
Ol Kemâl-i Mutlak'ın tecellisi, her yerde
Çekmiş hicab perdesin sultan-vâri dekaik
Ukûl-u mustakîme bir cünûn-u ezherde

Beyhûde yaşamıştır bîkararî davranan
Var olma cevherini üç kuruşa satmıştır
Hayat-ı lâyezâli köhne dünyada sanan
Bîbahâ vicdanını yokluklara atmıştır

İlm-i Lâyetenâhî mahzen-i saadettir
Şol hakîkat-bîn ebsâr bulur hakta ehakkı
Vahdet her şeyin başı kesret bile vahdettir
Elinden hiç bırakma habl-ı metin-i Hakkı

Fecâyâ vü fezâyâ çevirse de yolunu
Tutun ilm ü irfânın o rengîn şevketine
Huzûr-u Kibriyâda eşkinle yu rûhunu
Kafile-i velâyet nur olsun zulmetine

Bir amûd-u nûrani urûc-u kâinatî
Tecellî-i etemmi sunarken Padişaha
Ravzâ-i pâkte çınlar, gül, mevlîd-i naatî
Sâik-i Pür-celâl O, davet eder şehrâha

Müsebbih mâhi-yi bahr incizabla mest our
Lütf u kahır bendeni mütereddit eylerken
Mevcûdat-ı âvâlim aşk ile sermest olur
Bu benden ' Lütûf içre helâk olmuşum ' derken

Mecrûh ruhum dağlanır kahrî tebessümlerle
Çâk çâk olur bu sinem yâd ettikçe mâziyi
Rahmet etsen kahr ile rahmî tecessümlerle
Bilirdim belki o an rahm ü zahm-ı Râdîyi

Yumardım gözlerimi sürur içre bir kerre
Ruhum pervâz ederdi ' tuyûrun hudrun ' gibi
Bil ey Zü'l-Cemâl Mabud! Bu pis nefs-i emmâre
Hak etmiyor varlığı... yeri adem'in dibi

Keşke var olmasaydım! Öyle ağır ki varlık
Utancım öyle çok ki o muzlîm seyyiattan
Afvın, bil! , bu ahkâra cinânî bahtiyarlık
Afvın mümkün değilse sil beni kuyûdâttan