Son Müfreze Şiiri - Muhittin Laçin

SON MÜFREZE

Bir dostumuz ölmüştü gittik herkes ağlıyor
Görmüş göçürmüş biri çene sisini bağlıyor
Belli ki son vazife görev tamamlanmıştı
Cüz’i bir bahane ile geri çağrılmıştı

Öyle erimişti ki incecik bilekleri
Yüzünde yalnız kalmış elmacık kemikleri
Acı tatlı yıllardan iz vardı şakağında
Bi cümle yarım kalmış moraran dudağında

Son kullanma tarihi gelmiş ki azaların
Çarklar durmuş dönmüyor ellerin ayakların
Say saya bildiğin kadar tam iki yüz altı kemik
Hepsi aynı yaştalar seksen iki senelik

O eşsiz düzeneği çalıştıran kızıl kan
San ki gelip geçmemiş akmamış damarlardan
Yıllar önce gelen can o ilk kametgâhından
Emir gelmiş ayrılmış göçmüş karargahından

Yolculuk son bahara kışa mıydı hazırlık
Donmuş koca şelale çalamıyordu artık
Eriyordu buz dağı kopmuştu kutuplardan
Sonsuza akıyordu esrarengiz sulardan

Tevhit bayraklarıyla giderken son müfreze
Hüzünlü bir kurdele takıldı göğsümüze
Seksen iki yıl önce yolculuk başlamıştı
Seksen iki yıl sonra hayat noktalanmıştı

Muhittin Laçin (misali)