Ruha inen bir balyoz gibi yaşanan acılar…
Acaba Mansur’da çok acı çekmiş miydi ilmik boynunda iken…
Ya Nesimi’ye ne demeli…
Acılardan kale olur sanırım ruhuna ettirilen eziyet…
Bu dünyada, düşünce insanları yaşayamaz denilen bir kural var sanırım…
Yaşar isen eğer, acı çekeceksin durmadan…
Her gün devam edip tutulan senelik oruç gibi…
Cisme eziyet edecek herkes…
Acılar umutları soyutlaştırıyor yaşantıda…
Oysa yapmak istenilenler, baki kalacak iki cihanda…
Bu bir işleyiş sanırım, düzen böyle…
Yunus’un diyarındaki gibi, heceleri görmeyen ‘’Molla Kasımlar’’ dolu, sürüsüyle…
Yazmayı bırakmak geçiyor aklımdan…
Yazmamak, ruhun gözlerini kayıp etmek beklide…
Bir kör eksik veya fazla, ne fark eder ki?
Bu dünya için…
Yazmak demek, düşünmek demek, okumak demek, ‘’Faydasızlık Demek’’…
Faydasızlık…, üç beş cismi kahpeye meze olmak sofrada…
İnanmak ruhun vazgeçilmezi…
İnanmak sadece ruhun gıdası…
İnancınla kitap alamazsın, inancınla cismi yaşayamazsın…
İnancınla dünyada var olamazsın…
Yaşam gerçekleri öğretiyor Ademe…
Sen etten ibaretsin, iltifat cisme…
Bir yıldız daha kaymaya hazırlanıyor semadan…
Silmek lazım ‘’UMRAN’’ kelimesini…
‘’UMRAN’’ tuzak…
Umran dipsiz kuyu…
Çığlıkların bile duyulmadığı…
Tunuslu Hakim Haldun kandırmış okuyanları…
Lidyalılar en akıllısı, Okuyup ne yapacaksın, Altın ve maden daha hayırlısı…
Tarih ibretle dolu, eziyet çeken, eziyet edenleri yazar hep…
Hepsi düşünen, sorgulayan, yazan, çizen…
Yıldızlara koşan yıldızı parlayan bir ruh gibi yükselirken…
Doğruyu anlayıp, pes etmek en dürüstçesi…
Sistemin okulları var evrende…
Sistem tarafından, Lidya madenleri ile finanse edilen…
Bir ‘’UMRAN’’ yolcusu olmak, hem sisteme, hem de Lidyanın madenlerine ters…
Yazmayı bırakmak lazım…
Okumayı da…
Hayat hızla geçiyor perde perde…
Baki kalan hoş sadayı duyan yok, duyuracak yok…
Evrenin kulağı sağır, cismi dilsiz, çünkü lisanı farklı işleyişi farklı…
Pazara çıkarılan meyveler gibiyiz…
Hangisi daha parlaksa muteber olan, O…
İçi dolu mu, çürük mü hiç fark etmeden…
Zararın neresinden dönersem kar artık…(!)
Zarar, cisme zarar, fayda ise herkese fayda…
Herkesin faydası ne bana, ne sana…
İltifat güzele, iltifat cisme…
İskenderiyeyi boşuna yakmamışlar…
Aslında iyiliklerin en güzeli, sayfaların küllerle havaya karışması…
Yazmayacağım artık…
Kalem, hem inancını, hem ruhunu kaybetti…
‘’Şems’’te, Rumiyle terk etti Cihanı…
Kim ‘’Şems’’im diyecek ki…?
………
Emrah Bekci 2Kayıt Tarihi : 11.11.2013 15:30:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!