Son Mola.. Şiiri - Nilgün Akçay

Acımasız duygu rüzgarlarıyla savrulan
Köhne Ömür teknemle Hayat okyanusunda
Ters mevsimler yaşadım sığındığım her limanda

Ekvator sıcağıyla kavrulan yüreğim
Iceberglerin kucaklamasıyla paramparça.
Aldığım her nefes, geçen her dakikada
Uzaklaştırdı yaşamdan beni bir adım daha.
Nefeslerim sıklaştıkça …
Sona yaklaşan adımlar da hızlandı.
Önceleri anlamadım ya da
İnanamadım bu adsız kargaşaya.

En sonunda gün ortasında
Gözlerim sadece,karanlığı görünce
Farkına vardım ki umutsuzcasına
Yüreğim mola veriyordu artık hayata
Her mola çalmıştı yüreğimin bir köşesini.
Göğsüme sığınan yaralı bir kuş gibi
Çırpındı yüreğim..çırpındı..çırpındı
Bir türlü uçamadı yeniden hayata.

Şimdi beklemekte umarsızcasına
Son alacağım nefesle
……………………………..SON MOLA’yı…