bin yıllık sofasına uzanmış
tülünün minesinde
dalgın o kadın
adı
mohikan
“son”u noksan
hiçlik yankısına adandı
süzüldü dilsiz
bir dağ yamacından
tarih sırıtıyor tel kâkülünde
hayli kalabalık
şeffaf
şakırtılı
uçurumda düş arıyor melez kanı
iştiyakla tutunuyor iç avlusuna
eşeledikçe koku salıyor gönül evi
göğünü yaratıyor
hayale bakan sardunyalı odasında
sol eli “la” sesi
minör incelik
hava
Verdi’den bir arya
‘doruklarda nefes alan kartal’…öyle mi?
bozkıra veda edilir, boş versene!
kıyıya da
çatırdasın tekneler
yıkılsın yaşam iskelesi
düşsel intiharlar doğuruyor kadın
'vita' kutusuna sıkışık zamanı ufalayan
gül manifestosu dokuyor kiliminde
çetele tutuyor hazirana dair defter-i kebirinde
titreyen tebessüm, deli kırbaç ey!
mazrufu yok saymak yakışmaz elbet
üzülme sen
kalbidir hem gözleri
hem nefesi
yansa solsa da
susmaz nağmesi
mümkün değil söz geçsin bir ilkyaz gülüne
(11 Haziran 2006)
(*) ……
“mümtaz dedi ki
aneyin gözleri
doktor yasaklamış net’i
bilinmeyen numaraları aradım
bir kanat sesi sonra
”yok yok” dedim
”son mohikan o
söz geçer mi
doruklarda nefes alan bir kartala”
Nefise Nar (Nefise Pınar)
.....
Bana armağan edilen bu enfes şiiri mutlaka belgelemeliydim. Üstelik de “son mohikan”ın yaşam defterinde, 6.dekad’ın ikinci sayfası açılırken…
Teşekkürler Sevgili Nefise :))
Kayıt Tarihi : 14.6.2006 12:55:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
sitede dolaşırken öyle rastgele oldu sayfanıza girmem. Ve güzel şiirleri buldukça keyifleniyorum. Elinize yüreğinize sağlık.
Ve dolaşmaya devam edeceğim sayfanızı.
selam ve saygılar.
Mehmet Yusuflar
TÜM YORUMLAR (8)