Son Mısra Şiiri - Kaan Kaya 2

Bir oda, karanlık, solgun bir ışık,
Yorgun bir adam, bitkin, aç, susuz.
Ömrü tükenmiş, gölgesi silik,
Kalemi titriyor, ruhu umutsuz.

Kağıt beyaz, soğuk bir mezar,
Üzerine dökülen sessiz feryat.
Her harf bir yara, her kelime dar,
Ölümle konuşan son bir hayat.

“Beni çağırıyor gölgeler artık,
Bir adım uzağım derin uykuya.
Ne varsa yazdım, ne kaldı artık?
Vedam mühürlü bu son satıra.”

Kalemi düştü, kağıt savruldu,
Yüzü soluk, gözleri dargın.
Zaman duruldu, gece yoruldu,
Ve şiir bitti, adam sustu…