Son Meyhane Buluşması

İçiyoruz masa başında dört kişi
Siroz,kanser karşılıklı
Dev gibi senin tablon ve ben karşılıklı
Meyhaneci oradan bana depresyon paketle
Bu masa günümüzü gün etmek için vur saza
Sen hiç konuşmuyorsun ama siroz ile kanser düet yapmakta
Gün aydınlanana kadar içiyoruz kimse kalkmasın yerinden
Hesaplar benden arkada İstanbul Sokakları çalmakta
İkiye kadar içimi döktüm sana rahatladım
Üçe kadar türküler sıralandı efkarlandım
Dörde kadar duygularımız dans etti ben şiir okurken sana
Saat beşe doğru siroz ve kanser devrildi masaya
Sen hala dimdiksin karşımda tek kelime bile etmedin
Atma bu kadar içine açıl ey nazlı şebboy sevgili
Depremler oluyor sanki çok içtik galiba
Altı civarı yavaş yavaş komaya giriyorum karşında
Ambulans sesleri duyduğum an sana sarılıyorum kocaman tablona
Meyhaneci fotoğrafımızı çekiyor son kez
İki kişi beni sedyeyle taşıyor sen içmeye devam ederken
Yedide bilincim kapandı ama aklımda sen
Altı ay sonra komadan uyandım ve bir ay sonra taburcu oldum
Ölüm haberini alıyorum bir arkadaştan senin
Denizde boğulmuşsun bu kadar iyi yüzerken
Garip hayat beni içkiler boğamadı hastalıklar sararken bedenimi
Ama seni sular boğdu bir kuğu gibiydin üstelik üstünde
Şimdi bir deniz kenarında yine içmekteyim
Biraz bekle beni ama acele etme
Cesaretim yok denize atlamaya ve gündüz vakti biri görüp kurtarır falan
Bekle sarhoş olup düşerim gece vakti öyle gelirim yanına
Bekle şebboy biraz bekle buluşacağız