Son mevsim...! Şiiri - Emsal Toprak

Son mevsim...!
Bir sonbaharda yine yapraklar dökülürken
Gurbetteki sevgi yetim, sıladaki sevgi öksüz
Kökünden yavaş yavaş iki ağaç sökülürken
Ne olur güneş doğsa, dünyanın üstü göksüz.

Bir sonbaharda yine yapraklar gazelleşti
Sevgiliye kavuşmayan hayaller yarım kaldı
Karlı mezarın üstünde kardelen güzelleşti
Yâr hâlâ yoksun sen, yanımda ağyarım kaldı.

Bir sonbaharda yine üşüyorken ellerim
Bir etek yok, bir el yok tutunacak tutacak
Umut ekmeğim bugün, yarına Allah kerim
Bu karanlık gecelerde beni kim uyutacak

Bir sonbaharda yine rüzgar deli esiyor
Getirmiyor yüzüme sevgiliden bir nefes
Soğuk yalnız bedenimi bıçak gibi kesiyor
Ulaşmıyor kalbimden sevgiliye giden ses

Yine bir sonbaharda arttı sancım, susuzluğum
Sevgili yâr bir tas su alıpta geliversen
Gözlerin gözlerimde bitsin uykusuzluğum
O mahzun tebessümle yüzüme gülüversen.

Bu bahar sonbaharım gezdim hatıraları
Aklımdan silinmeyen bir resim düştü yere
Bir kalp içine iki isim yazdığım sıraları
Gidebilsem o günlere yazabilsem bir kere...
E.TOPRAK