Son Mevsim 2 Şiiri - Feyza Muhurlu

2.

Sen ki; sessiz yağmurum, hani gök çatmasa kaşlarını
çakmasa ürküten şimşeklerini
ve ateş çıkmasa bulutların gözlerinden
gayet inandırıcı gelme isteğin, hissettiğim..

Yağ o halde ne bekliyorsun,
toprak gibi susamış
sana suskunluğuma benzer
Her geceye sürülen özlem yüklü damlalar biriktirdi,
Adına nasıl sözler(şiir diyorlar) büyüttü yürek bilmiyorsun?

Sen ki, ey sancım
tabiplere sual olunmuyor
diyemiyorum ki sorma ne haldeyim?
Sorma tutunamadığım ellerinde biçareyim
ıstırabı anlatmak öyle zor du ki
derde deva bulmaktan daha da zordu..

Saplanmak kendi kalbine
ve bütün çıkış kapılarını mühürlemek
içerde, her seferde öldüren sonra yeniden dirilten
o sevgiyle inadına yaşamak..

Çok zordu, kendi hücreni ellerinle inşa etmek
her eklenen taşı, neredeyse çöllerden taşınan kristal kum taneleriyle
birleştirmenin değerini sen bilebilir misin?

Bilemezsin ki,ah bilmek de b/aşka erdemdir çünkü...

Gel yeter ki!
Ebruli sabahlara aksın inciler sonunda düşüm gönlünden düşürmeyenim,
her derin bekleyişimde hercai menekşeler açar dalımda bir bilsen, durmayan zaman gelmesen de korusun ellerine düşen satırları,
varsın izlerin kalsın geriye ne çıkar ki; yadigâr bilir sarılırım..

Bir eflatun..
5 Ocak 2012- 01:30 İZMİR