Son Mevsim 1 Şiiri - Feyza Muhurlu

1.
Kırıldı gönül salıncağının ipleri
hazan rüzgarına yenik düştü dalı
son kurak mevsimi görmeye dayanamadı
dile gelen çare, bazen elden gelmiyordu
ışığının seyrinde daha nice zaman geçecekti
sensiz gelecek, gelecek miydi?
bu yüzden; ricam sönük, gücüm yenik, korkum daim artık..

Sonra diye bir mevsim var mı ki
sorayım; artık izlerine dönüşen şu hayat yokuşunu..
Bakma halime saklarım aslımı..
İyi diyorsa dile gelen sözlerim
sadece sessizliğini dilerim
geceye yakışan kelimelerde ararım yolumu..

Dur! Diyorsan orada kalırım
Bir ömür suzandır artık, elimde kalan son canım..

Hülyama düşünce, usta bir terzi edasıyla,
ne şaheserler yarattığını sen bilir misin?
Değerli olsa da, kumaş misali keser/ biçer yeniden can veririm..
Ve en acımasız olurum yürek emanetine, sonunda yine yaşatmak için
bükülen boynum, sezer ayak seslerinden
başına geleceği bilir
razıdır, gönüllü boyun eğer..

’Bıraktığın anlara bir yenisini daha ekle biliyorsun ki sahiplenirim,
sonra karış yine kuytularına dağıt saçlarını gecenin,
elbet bir doğan gün getirecektir renklerini yine bilirim..
Beklerim, suça eğimli yüreğin çıkacak karşıma yeni izler bırakmak için..’

Serseri bahar esmesin öyle çevremde, gitsin yoluna
bahçem üşür, fikrim şaşar, aklım zaten sonsuz firarda..

Bir eflatun..
5 Ocak 2012- 01:30 İZMİR