Son Mermi (Çanakkale'den)

Gece kuşları susmuş
Gün ağarıyor, mavi suların ardından
Bakıyor dürbünle mavi, mavi
Kurulmuş yayların serbest bırakılma noktasında
Tek çamın dibinde, kaygusuzca seyrediyor
Zaman yabanıl zeytinlerin arasında salınırken
Sol cebinden çıkardığı saatine bakıyor
Bir lahzacık durmuş, sonra işaret parmaklar
Zaman çarkını döndürüyor tık, tak, tık, tak…
Duman kalın bıyıklarının arasından süzüldü
Avuç dolusu acı biber yemişcesine
Kurudu ağzı, dili. Midesi
Miralay üzgün…
Güneş denizden doğarkan
Akrep yelkovanı kovarken
Miralayın çalgı tamı mehter marşına başladı
Sıtma deliceliğine tutulmuş, genarelin gözleri
Çarpık ağzından döküluyordu sözleri
Susmadı, susmadı, şu ses susmadı…
Bu bir şikayet değil, ulumaydı
Demirden dağ zırhlılar konuşuyor
River Cleyde, Bouvet, Quen Elızabeth ölüm kusuyor
Taş, toprak, ağaç, gövde, el, ayak güllelerle dövülüyor
Yemyeşil bulutlar mor’a dönüşüyor
Herkes helalleşsin cennette görüşürüz…
Hedef düşmandır, Bismillah Ya ALLAH…ateşşş..
Türk topları ateşe karşılık veriyor
Havada ölüm izleri biri gidiyor, onu geliyor
MEVSUF HASAN mermi istiyor…
VELİ çaresizlik içinde işte SON MERMİ diyor…
Gülleyi kaldırdı, çevresinde besmeleler tesbih tesbih dizilmiş
Bu sonsuzluk bahçesine, bütün ŞEHİT’ler gelmiş
Bedirden, Uhud’dan Galiçya’dan
Kosova’dan, Mohaç’dan Trablusgarp’dan…
Dolaşıyorlar tesbih çiçekleri arasında
Mevsuf Hasan son mermiyi yerleştirme sevdasında
Bu kutsal, mubarek mermisi
Ne yazıkki sonuncusu, gelmeyecek gerisi…
Haydi! ya ALLAH Bismillah…
O son mermiyi ateşlediler
Mevsuf Hasan’da Veli’de O mermiye bindiler
Mermi şahin oldu, keklik oldu, seke seke süzüldü, indi
Mazlumların ahı, yetimlerin feryadı oldu
Taşıyan kağnı kutlu, atan el Azrail oldu..
Mevsuf Hasan’la Veli birlikte uçtular
İlk zırh’lının bacasından aşağı düştüler
Demirdağ sallandı, sarsıldı uçtu
Patlayış orada hızından daha konkunçtu
Son mermi ile Bouvet zırhlısı batıyordu
Gülleler bir yerden bir yere gidiyordu
Miralay tek çam’da
Mavi…mavi…bakıyordu