Son Mektup-vasiyetname- Şiiri - Mustafa Er

Her fâni gibi ben de öleceğim elbet
Benden ayrılmayan dertlerle gömün beni…
Çilelerle akıp gitti bir hayat…Heyhaat!
Birtek yoldaşım feryatlarla gömün beni…

Cesedimi bırakın kara bir tabuta
Benzesin deseni yaşadığım hayata
Uçup gitti ruhum kavuşmadan rahata
Taşıdığım eziyetlerle gömün beni….

“Sessiz gemi” misali kalkınca naaşım
Ağlamasın arkamdan annem arkadaşım
İndirin resmimi;görmesin dostum,eşim
Yakılan yanık ağıtlarla gömün beni…

İster çaksın şimşek,ister boşalsın yağmur
Vurun kazmayı,mezarım olsa da çamur
Yeterki kazılsın kabre benzer bir çukur
Peş peşe gelen âfetlerle gömün beni…

Kabrime dikin boynu bükük bir karanfil
İbret olsun âleme geçen “ömr-ü sefil”
Ne başka gül isterim,ne yanan bir kandil
Dinin nuru şehâdetlerle gömün beni…

Fâni Mustafa der;ayrılınca son nefes
Tutmayın şu naçize;ne elem,ne de yas
Sizden tek dileğim;bir fatiha,üç ihlas
Mevlâya münâcatlarla gömün beni… (13’lü hece ölçüsü) M.ER ALANYA