Son mektup Şiiri - Ender Selvi

sana özeldi yazdıklarım
yazamadıklarımıda saymıyorum
yazdıklarıma say ne olur
temenniler dolusu aşk mektuplarını,
aç oku bir bir,ne olur
mısra mısra hece,hece
ne diyor,ne anlatıyor
buda son olsun istersen
duygularım coşuyor
titreyen kalemim yazamıyor
bak bu son ona göre
yine tarih,ayın onüç ünü gösteriyor
kasım daki yanlızlıklar dökülüyor
dalından kopan yapraklar gibi
son bahar iklimlerinde
yanlızlıklar hicranıma kapılıyor
sarıp,sarmalıyor dolu dolu
yine yagmurlar yagıyor
ve yine yagmurlar ıslatıyor
güz mevsiminin,matemi
doruklara çıkıyor
ve inan kalemim yazmıyor
gözlerim boncuk,boncuk
kançanagı olmuşcasına haykırıyor
ilk ğünki gibi hala herşey sanıyor
toprak dinliyor
kalbim inliyor
gözün son mektuptamı hala
duygu seli içimi tırmalıyor
kimse beni anlamıyor
kara toprak,bana küsmüş baksana
her fatihamda,bana yan yan bakıyor
ne bekliyorsun dercesine
lakin bu hayat devam edip,yaşanıyor
hiç bir şeye isyan etmeden
ilk günki sıcaklıgında,mektubun içimi ısıtıyor
tiren karında,son vagon altında,
sana olan duygularım yatıyor
yarım kalan sevdamız,el sallıyor
her şeye ragmen hayat devam ediyor
verdiğimiz yeminlerin adına
kalemim bir tek seni yazmıyor
belkide yazamıyor
sıcak sohbetini özlesemde
kara toprakla,benliğim bir türlü anlaşmıyor
lanet olsun bu şehire dediğim ankara beni arıyor
istanbulda seni özlüyor
evlendim ve bir çocugum oldu
her şeye ragmen hayat devam ediyor
on beş yıllık burukluk hala bu ğünde sürüyor
tek bir fark var arada
hayat sensiz sürüyor
ruhun şadolsun
sana olan sevdamın ardından
dualarım devam ediyor