Son Mektup Şiiri - Nizamettin Özel

Bu sana son mektup,
Seni çok seviyorum.
Kelimeleri bozdurup bozdurup,
Sana yolluyorum.

İyiyim, canım da sağ;
Devrilse eğer bir dağ,
Batarsa bahçe, bağ;
Bil ki; ben ölüyorum.

O zaman çağırırım,
Avazım çıktığı kadar bağırırım.
Seni kaybettim sanırım;
Sana mutluluk diliyorum.

Üzülme gerçekten iyiyim;
Bir fabrikada işçiyim.
Mahallenin en sevilen genciyim;
Kızlar rahat bırakmıyor, korkuyorum.

Aramızda her şey bitse de;
Anıları yaşatmalı, yıllar geçse de.
Leyla’lar ölüp gitse de,
Yaşayan Mecnun’ları biliyorum.

Ha! Şunu da unutmadan,
Bir günüm geçmedi ağlamadan.
Pantolonumdaki yamadan;
El içine çıkmaya utanıyorum.

Hatırla, sen almıştın onu;
Gömleğim ve giydiğim donu.
Asıl önemli olan konu,
Hala seninle yatıp kalkıyorum.

Ağrısa da azıcık başım,
Önüme geliyor, yemeğim aşım.
Bir de dinerse gözyaşım;
İşte o zaman rahatlıyorum.

Çıkmıyorum hiç evden dışarı,
Laf ediyor, arkamdan bazıları.
Okumuşlar, sana yazılan yazıları;
Gel, git alaya alınıyorum.

Anamda kızıyor bana, babamda;
Hiç kimsem yoktu arkamda.
Bir kız görsem camda,
Hemen sana benzetiyorum.

Bizim bahçe de battı, bende;
Bir gönül bıraktım sende.
Ne olur onu geri ver de;
Biraz da ben yaşayım diyorum...