Son Mektup Şiiri - İsmet Hayri

dediydin ya gomutanam
düşman garşıda deyyu
saldırdıyduk top-tüfeklen,süngüylen...
gazandıyduk savaşı...
iruzına geçtiyduk düşman garılarının
esirleri çukurlara gömdüydük.

savaş bitti.
yıllar geçtiydi,
çalışmaya gittiydim dış ülkelere...
tatil vakti
dönerken memlekete o memleket üstünden
bir gaza olduydu,
az galdı öle yazdım.
.......................
sonra gomutanam...
bir açtım ki gözlerimi
beyaz çarşaflar içinde yatmışam.
bir baktım ki gomutanam
bir hanım başımı okşiyy...
baş ucumda hoş gokulu bir gaç çiçek
hanım'geçmiş olsun'dedi gülerek.

hatırladım da geçmişi
utancımdan susuverdim gomutanam...
utandıydım! ..
yine de'ben'dediydim...
'falan ülkenin'dediydim...
'insanıyam' dediydim kekeliyerek.

hüzünlendiydi gözleri,
yüzü gızıllaştıydı
ama güldüydü yine de...
ağlamaklı dudaklarının,
engellerken büzüşmesini bin bir zorlukla;
'insanlar gardaştır'dedi.
'bir savaşta gerçek suçlular,
tetik çeken zavallılar değildir.
halkı halka kırdırtan
biçare hayvanlardır.'
............................
yani gısaca...
bizlere zavallı dediğdi gomutanam...
sizlere hayvan.
.........................
sonra yaralarımı açıp
o benim bile iğrenerek baktığım
irinleri temizlediydi...
pansuman yapıp sardıydı tekrardan...
ve yine,
o durgun...
o baştan sona hüzün yüzüyle;
'kendini çabuk toparla,
annen,baban yollarını gözlerler,
çabuk gitmezsen özlerler'dediydi.
............................
gafam garıştı gomutanam.
bizim köyde
toprağından geçtük deyyu
ağa denen bey dövdürdü bizi...
buradaysa,yaramızı sarayyo...
bize 'gardaşız'deyyo,
anasını belleyip
babasını öldürdüğümüz bir gavur gızı! ? ..

ve aklım değiştiydi gomutanam...
vatan haini deyoddun ya savaşmayana...
gayrı ben savaşmam.
gördüm ki,
torpağandan geçtük deyu bizim ağa,
bu gavur garısından daha çok düşman bağa
...............................
ve bildim ki gomutanam
gardaştır bütün insanlar...
değmez’..
ne senin...
ne senin gibilerin uğrunda savaşmağa...