Son Mektup Şiiri - Fırat Çandır

Biricik Aşkıma...

Seni kaybettim istemeden
Biliyorum bir daha bulamam
Ama içimdeki çocuk
Heyecanla sana koşuyor
Söz geçiremiyorum
Dedim ya çocuk işte...

İlk buluştuğumuz günü
Yani doğduğum günü
Sana aşık olduğum günü
Hatırlıyor musun aşkım...

Sen bu satırları okurken
Ben kendimi unutmuş
Bir köşede bırakmış olacağım
Bu şehirden kaçmış aşkım
Sensizlikten kurtulmuş olacağım...

Gerçi kendimi kandırıyorum
Neden nasıl kaçırıyorum ki
İnsan gölgesinden kendisinden
Korkularından kaçabilir mi aşkım...

Yüreğimde sürekli koşuşturan
Hiç ama hiç durmayan bir tay var
Ne onu dizginleyebiliyorum
Durması dinlenmesi için aşkım
Nede kendime söz geçirebiliyorum
Seni unutmak özlememek için...

Bu sana yazıpta gönderemediğim
Yazıpta söyleyemediğim 17. mektup
Boşyere ağladığım gecelerde
Boşyere seni düşünüyorum
Nasılsa dönmeyeceksin değil mi...

Belki, belki birgün aşkım
Biran gelirde beni özlersin
Seninde kalbin delice atar
Gözlerin çok uzaklara
Çok gerilere dalar gider
Yada kendimi avutuyorum...

Eğer birgün biri vardı
Deli dolu biri vardı
Beni seven ama delice
Bana aşık ama ölümüne
Benimde sevdiğim biri vardı
Özlediğim biri dersen aşkım
Arkana bak kalbine bak
Beni düşlerinde ara gözlerinde ara
Ben hep oralardayım aşkım...

Duygularımla... Fırat...