Son Mektup Şiiri - Kaan Kaçmaz

Elimde bir kalem yok
Yada bir kâğıt
Düşüncelerim var bi
Beni yalnız bırakmayan
Neredeyim bilmiyorum
Etrafımda yüksek binalar
İçerlerinde yalnız insanlar
İçerlerinde düşünceler
Kalbimde senden kalan
Kırık bir ayna var
Bir zamanlar çok parlaktı
En yetişmiş filizden yeşil
En büyük güneşten sıcak
En güzel yıldızdan parlak

Bakabilseydin,görürdün kendini
Biraz kırıldı,bugünün akşamında
Ucu kanlı bir bıçak oldu o ayna
Bakabilseydin,görürdün resmini
Şimdi dokunabilsen
Kanatırsın kendini
Pek çok istedim
Gerek seni
Gerekse kesmeyi
En kötüsüde bu ya
Hiç dokunamadım
Ruhumdan sana
Şimdilerdeyse uçurum kenarındayım
Esir kalmış düşüncelerim sana
Çok savaş verdim paramparça
Ama vardı yine ümidim
Filizlenmeye
Senden kalan son sevgim
Yeşermeye

Biraz sarhoşum
İki tek gözlerine baktım
Göremiyorum önümü
Sanırım birkaç insan
Birkaç ışık
Birkaç yanılgı
Son şiirim bu sana
Artık yaşamaya dair,
Ediyorum veda.
Belki vazgeçerim son bir anda
Gelir çehren ansızın aklıma
Ne fark eder
Yaşarken yazdım daha
Son mektubumu sana
Senin kalemin kırıldı bayan haşin
İnfazın verildi nezdimde
Sonumuz belli
Şiir belli
Giden belli ve kalan belli.

Merak etme okuyacaksın
Elbet sende son bulucaksın
Ya ben öldüğümde
Ya senden gittiğimde
Ne fark eder
İki ihtimal var
İki ihtimalde sensiz
Başka dünyalarda yaşamak düşüncem yok.
Yalnız seninle yaşamak istedim
Seninle gülmek
Seninle sevişmek
Başka bir ihtimal aramadım
Başka da bir insan sorgulamadım
Tüm ihtimallerim sana çıkardı
Artık iki ihtimal var
Ya ölürüm
Ya ölürüm