Son Mektup Şiiri - Koray Kafa

Yüzüm gülerken içim kan ağlar
Damla damla ciğerlerime dolar
Yaşam limanından gemiler kalkarken
Kim beni görür ki kim halimden anlar

Ecel hain bir avcı ben ise bir tavşan
Vakit aleyhime işler geçer gider zaman
Ben ebediyet treninin son yolcusu
Olmayacak arkamdan bu kim diye soran

İşte orada hazırlanıyor bavullar teker teker
İçlerine konuluyor anılar birer birer
Neden yüzüme gülmez ki iyi yanını göstermez
Yanımda gezdirdiğim nankör arkadaş kader

Azrail fink atar başımın ucunda
Acizlik hüküm sürer tüm kabuslarımda
Kendimi kaybederim, kaybolurum
Bulamazsınız beni yaşarım anılarımda

Kafamın içinde yaptığım onca infaz
Hepsini anlatmaya kelimeler kalır az
Koca dünya yetmez bana
Deseler hepsi için bir mezar kaz

İşte bu da benim son mektubum
Tükeniyorum kalmadı pek umudum
Hayat denen tiyatro sahnesinde sürekli
Rol yapmaktan ben çok yoruldum

Bütün hayallerimi halatla boğdum
Bir gül misali yavaş yavaş soldum
Gözyaşlarıyla terk ederken bedenim ruhumu
Ben sonsuz mutluluğu mezarda buldum.