Bir resmin bile kalmadı elimde
Bu sana yazdığım son mektup
Hatıralarımda ki o tatlı tebessümün
Bir de bırakmamak üzere tuttuğum
Ellerinin sıcaklığınla
Bu sana duyduğum son hüzün…
Ağlamak yetmiyor
Kalbimin derinliklerinden gelen
O hüzne
Son anlarım, son sahilim
Gözyaşlarım boğulurken anılarına…
O mutluluk kırıntılarım
Birer birer kaybolup giderken
Yetmiyor hatırladıklarım…
Elveda diyemiyorum sevgi çiçeğime
Adeta umursamazlığımla
Söylenip duruyorum sessizliğimle…
Bu son mektubu yazarken
Yine bir son yaz akşamı
Kayboluyor gözlerimin perdesinden
Adeta bu son demim, son çağlayanım
Yıkılır mı duvarlar rıhtımına mıhlanmışım
Yırtılır mı iki dünya arasındaki o incecik zar
Çıkıp özgür olmak zamanı diyemeden
Bu son hissim
Taşlaşır mı bu çileli kalbim
Belki de bu son sürgünüm
Belki de sürgündeki
Bu son mektubum,
Elveda bile diyemeden yüzüne
Elveda İstanbul’um…
3 Eylül 2013-Salı Akşamı
Erdoğan TekinarslanKayıt Tarihi : 10.9.2013 08:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ayrılırken hissettiklerim ve yeniden özlemlerime dair...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!