Son Mektup Şiiri - Zafer Özkay

Bu son mektubu gözyaşlarımla yazıyorum,
O güzel günleri hatırladıkça içim yanıyor,
En son sana bağlanmıştım benim olmanı beklerken,
Artık sensiz bir hayat beni bekliyor.

Kendimden çok sevmiştim seni,
Ne oldu da bir anda bıçaklanmış dal gibi ayrı düştük,
Bize ne oldu, sana ne oldu söylesene nasıl bir anda değiştin,
Sana öylesine inanmıştım ki sanki hiç gitmeyecektin.

Bu son mektup sana ama ulaşmayacak,
Sen yeni yuvanda mutlu mesut yaşarken,
Bense her şeye boş verip zamana bıraktım ki,
O zaman ne ilaç oldu ne geçiyor.

Senden bana kalan hüzün,
Keder, acı ve gözyaşları,
Güzel anıları saymıyorum birde resmini,
Başka ne verdin ne bıraktın ki acı ve gözyaşından başka.

Sen yoksun artık hayatın tadı yok,
Yaşamanın bir anlamı yok,
Yerini kim tutacak, hiç kimse tutamaz,
Seninle bağlaydım hayata şimdi toprak olmak istiyorum.

20 Şubat 2010