Son Mektup Şiiri - Kenan Ziya Akbaba

Kim demiş ki her gecenin sabahında,
Güneş yeniden doğar.
Neden doğmadı benim güneşim?
Neden karanlık her yer?
Seviyordun hani ölesiye?
Aşıktın bana.
Bu mu aşk iki cümleyle biten?
Hangi çileye katlandın benim için?
Geceleri bana eşlik etmenin dışında.
Dünya sanallaştığı gibi,
Aşklarda sanallaştı sanırım.
Birde giderken suçlaman!
Alay edercesine duygularımla.
Zaten ben planlıyormuşum bunu.
İçimdekileri okurcasına.
Git geride ne bıraktığını bilmeden.
Sadece gururunu kurtarmak uğruna.
Sakın yazma!
Sakın arama ben, senleşmişken bende beni.
Etten kemikten varoluşlar,
Mutlak biter bir gün.
Ama duygular;
Acılar, uyutmayan kalp sancıları.
Sürer sonsuza dek,
Kor gibi düştüğü yüreğimi yakarak.
Hoşça kal dilerim mutlu olursun.
Ne berbat bir cümle!
Düşünmeden söylenmiş.
Sözlüklerden çıkarmak gerek tek tek,
Tek mutluluk kaynağım senken.
Elinden alıyorum onu ama,
Sen mutlu ol demek.
Ne ilginç!
Olurum tabii ki sensiz.
Ne kadar mutlu olunabiliyorsa,
Elinden oyuncağı alınmış çocuk misali.
Bırak beni acılarımla baş başa,
Ben sana mutluluk da dilemiyorum.
Umarım sende acı çekersin.
Uyku girmez gözlerine.
Rahatsız eder hayalim seni.
Muhtaç olursun sevgime.
Ben, beni sana
Seni de bana mahkum ediyorum
Sevgilim...