Son Mektup Şiiri - Mehmet Özkan Aslanyürek

Her patlamada bir insan bedeni
Ve her haykırışta bir ceset...

Son mektubu değildi onun,
Ceset olmak istemiyordu
Doktor olmak istiyordu o...
Şiir yazmak,gülmek,umut aşılamak...
Ama yapamadı.

Yaşadığı yerde hükümette terör içindeydi,
Her ölen için 'başımız sağolsun' dediler
Unutuldular...
Nice aydın nice askerimiz
Nice çocuk,bebeklerimiz...

Son mektubuna kankı ellerinin izi bulaşmış
Ve yüreğinin hazin öyküsü,
Devrimleri için feda olmadı o,
Hükümet kurbanı oldu,
Ve gecenin ardı kesilmeyen silah sesleri...

Çok uzaklardaydı,
Hedeflerine ulaşamadı
Hüsran dolu gecelerde ağladı,
Kurudu gözyaşları yanaklarından çisselerken...

Son mektubunda yazmıştı o
Beni ben olduğum için sevenler,
Hakkınız helal olsun,
Ben hayallerinizde yaşayacağım...
Hoşcakal anam, babam...
Kansız büyüdüm
Kanlar içinde gidiyorum uzaklara...

Sakın ağlamayın anam babamm...
Ben hepiniz yerine kuruttum yaşlarımı,
Ve niceleri gitti bu yolda...
Alışmalısınız gidişime anam,
O sıcacık bağrında okşanmayacağım
Bağıramayacaksınız bana
Olsun be hepinizi sevdim...

Kanlarla yazıldı bir devrim...
Hükümet hep sustu
Yoldaşlar ayaktaydı
Unutmadılar Solmazı
Unutmadılar devrimleri...