Son Mektup Şiiri - İsmet Öztürk Ankara

Gecenin kör karanlığında,dolaştım sokaklarda,
Nedenini bilmeden,bir o yana bir bu yana
Aklımda sadece sen, bir de hayalin vardı
Yokluğunu hissettikçe,hasretin içimi sardı.
Belki de ben suçluydum,kapıyı çarpıp giderken,
Anlamsız iki lafın üzerine,seni biranda terk ederken,
Amaçsızca sonsuzluğunda uzun uzun dolaştım.
Bilemedim,ben nasıl bir çaresizliğe karıştım.
“Bel ki de yanılıyorumdur” diyerek koşarak geldim eve,
Bahçeden bir gül kopardım,vermek için sevgiliye.
Büyük bir hevesle, nara ile daldım hemen odaya,
Bir o yana bir bu yana bakındım,dondum kaldım yokluğuna.
Masanın üzerinde bir kağıt gördüm,hemen koşup aldım
Dizlerimin üzerine çöktüm,oracıkta yığıldım
Mektubu merakla hızlı hızlı açtım,neler geçti aklımdan
Okuyunca yazılanları,döküldü kaynar sular başımdan
Bu bana yazdığın son mektubundu anladım
Okurken hıçkırıklara boğuldum,saatlerce ağladım
Sevgimi,ümitlerimi de alıp gitmiştin seninle
Yıkılan bedenle,kor bir ateş bıraktın yüreğimde
Oysa sana bir ömür adamıştım,vermiştim canımı canda
Ben bunlara layık mıydım? neler yazmışın son mektubunda
Duygularım karmakarışık,korkularım allak bullak
Seni çok sevdim ya,bu bana ders oldu,bu bana müstehak