Son Mektubun Öyküsü Şiiri - Mevlüt Kara

Ve postacı yaklaşıyor okulun bahçesine
Mevlüt öğretmen diyor, Mevlüt öğretmen
Buyur Selim, diyorum:
- Mektubunuz var hocam; uzaklardan, bir okuldan
Bir imza atıyorum bana ait olmayan
Ve hüzün kaplıyor içimi usul usul
Bir mektup alıyorum uzaklardan
Mavi zarflı, açık mavi; benim sevdiğim mavi
Deniz mavisi...

Ve artık bu son mektup yazıyor zarfın kapağında
Son mektup; ölüm kadar son
Ölüm kadar başlangıç sensizliğe
Ve deniz mavisi kadar uçsuz, bucaksız...

Ve bir çay alıyorum
Buharı yüzüme vuran
Gözyaşı değil gözlerimdeki
Çayın buharı yoğuşmakta donakalmış gözlerimde
Ve sen gelip gidiyorsun
Her kelimesinde mektubun
Her kelimen hicran, her kelimen vurgun...

Yazmışsın; ne şanslı öğrencilerin var diye
Her gün seninle olmak, sesini duymak
Sana bir göz kadar yakın olmak
Sana öğretmenim diyebilmek
Sana öğretmenim diyebilmek
Ne şanslı öğrencilerin var…

Kar yağıyor demişsin bizim buralara
Ben ise gözyaşları yağdırıyorum mektuplarına
Benden yana, tutunduğum tek dalım
Zifiri karanlıkta ışığım
Diğer yarım, yarınım
Arkadaşım, yoldaşım; demişsin…

Oysa bilmelisin sana okuduğum şiirlerden
Bir yanım şair benim
Kolay gülemem ben
Bir yandan ağlar iken gözlerim
Hicrana esir şimdi tüm bedenim...

Ve Mehmet geliyor; en yaramaz öğrencim
- Öğretmenim, zil çaldı
- Öğretmenim, öğretmenim; ağlıyor musunuz?
- Ne oldu öğretmenim?
Bakamadan Mehmet''imin çakır gözlerine:
-Sen çık Mehmet''im, ben geliyorum
-Tamam, öğretmenim...

Ben sadece kağıdı büküp koymuyorum mavi zarfa
Gönlümü büküyorum, bir yanımı büküyorum
Ben kurşun sanıp her kelimeni
Şarjörün boşalmasını beklemeden ölüyorum; beklemeden
Ve mavi bir zarfa gömülüyorum, deniz mavisi...

Mevlüt KARA
27 Ocak 2010
Nizip