Son Mangır Şiiri - Erol Dal

Erkencilerin kahvesindeyim
Soğukmu soğuk hava,
5.30 gar yakınlarında
Büzüşmüş ellerimi sobaya dayamışım
Demlenmek bilmeyen çayı,
Bekliyorum.
Yanıbaşımda çömelmiş biri var.
Öksürüklerinden salya olmuş sakalında
Apaçık hüzün var.
Birde, kedi var…
Sırnaşıkmı sırnaşık.
Belli ki, bizim gibi züğürtlere de alışık.
Masada yıllara yuva olmuş yere
dayamışım dirseğimi bilmeden.
Soba ısıtmaya başladı demek ki aniden.
Birde bitseydi şu ihtiyarın
Geberircesine öksürüğü;
Duyabileceğim,
çalan şarkının adını;
El radyosunda çalan, ocakcının sesinden.
Erkenciler Kahvesindeyim
Gara çok yakın.
Son mangırlarla tıngır mıngır gitmek
Hazin.
Burada çay, 250bin.
İki bardaklık metelik ancak var. Ya sonrası!
Acaba, çaycı göründüğü kadar hoyrat değilmi?
Halinden anlar gibi bir duruşuda var aslında
Ya değilse?
Yandım desene o zaman.
En iyisi kedisine sırnaşmak.
Belki kedi sevgimden kurtarabilirim 500bini
Tanrım,
Ne olurdu bir 500bin liram daha olsaydı.
Çokmu? İkiyüzellibinede fitim ya,
Neyse. Çaycı sordu kaç şeker?
Gözümde boşa harcanan onca yıllar, nice mangırlar
Çay İstemem dedim
Dik dik baktı, oralı bile olmadım
Ar damarımı ben, o sabah dağladım.
Sonra sakalından tükürükler dökülen adam geldi.
Adın ne dedi.
Attım, 'Ahmet ' dedim.
“Çay içermisin Ahmet” dedi.
Bir adama baktım.
Bir kendime,
Kedi hala, dizime sırtını sıvazlamakta
Çaycı dik dik bana bakmakta
Sağol, emmi. niyetliyim
Dedim.
ED/04/Mekan