Son liman Şiiri - Dağlar Özügüç

Savrulan saçlarının tatlı esintisi altında
Keşke olabilsem savrulan bir yaprak
Oysa garip gönlüm sensiz avaredir
Çölde mahsur susuz ve çorak
Ben senin duygu dünyanda
Yaşadığın en büyük fırtınayım
Bir gün herkes düşündüklerini yaşayacak
Bu fırtınanın girdabına sende kapılacaksın
Gitmelerin çare olmadığını anlayacaksın
O gitmeler sadece çaresiz bırakıyor
Akıldakiler belki gidiyor
Gönüldekiler ise bir türlü gitmiyor
İnsan sevmediklerine katlanır
Sevdiklerine yüreği ile yaslanır
Sabır derin aşktan doğar
Her kadın bir güzel şiirdir
Ama herkes şiir okuyamıyor
Sen benim başladığım şiirimde
Kırk yıldır bitiremediğim o son kıtamsın
Kapanmaz derin bir yaramsın
Sığındığın limanlar uzun süre barındıramaz seni
Bu sana gönderdiğim son mektuptur
Doldur tüm anıları bir bavula
Son limanda bekle beni