Son Lale Şiiri - Ferhat Altın

Her santimine sensizliğin sindiği
Lambaların bile aydınlatamadığı
Ki senin gidişinden sonra
Karanlık odamda
Yorgun bir günü daha bitirdim
Geçen her dakikada
Hasret sancısı
Güçsüz kalbimi sıkıştırdı durmadan
Ve hala
Zorluyor beni yalnızlık
Kalbime türlü acılar salarak
Ölmeden önce bana verdiğin
Son LALE’yi
Hala şiir defterimin arasında saklıyorum
Bir yıl sonra
İlk defa bugün çıkarttım
Çilekeş hayatımı anlattığım sözlerin arasından
Ve O’na zarar verme korkusuyla
Dikkatlice koydum resminin yanına
Yan yana geldiğiniz anda
Sırılsıklam oldu elbiselerim
Durduramadığım gözyaşlarımdan
Hiç istemeyerekte olsa
Ellerim beni dinlemeden uzandı
Başucumdaki şişeye
Kendimi kaybedene kadar
Yudumladım yine hasretini
Ve boşalan her kadehi
Ara vermeden doldurdum sensizlikle
Yokluğunu içime çekerken usulca
Düğümlendi kaldı boğazımda yalnızlık
Seni unutamamanın sancısını
Kül olsun diye yaktım sigaramla
Ama boğdu beni
Dört yanımı sardı
Bu dumanaltı olmuş odamda
Nefessiz kaldım
Güçsüz kaldım
Yine sensiz kaldım
Saatlerce haykırdım
Dört duvar arasında
Seni hala deliler gibi sevdiğimi
Ama yine yoktun
Duymadın
Duvarları yumruklayıp
Camları kırdığımı
Çelişkilerimle boğuşa boğuşa girdim yatağa
Birkez daha öldüm
Yokluğunu hissettiğim bu boş yatakta
Ve cesetim vurdu uzak diyarlarda
Issız sahillere
Kimse yoktu yine
Bana yardıma gelen
Şafak vaktinde
Sensizliğin soğukluğuyla uyandım
Seni düşündüm
Resmine uzandım
Özlemle baktım gözlerine
Ve anladım artık gelmeyeceğini
Anladım bir daha asla bana dönemeyeceğini
Anladım...