Son Kurşun Şiiri - Hasan Hüseyin Yılmaz

Saçların savrulur yar geceye kokun düşer
Kirpiğin vurur beni sineme okun düşer.

Zulmüne düçâr oldum sensiz geçen her ânın
Bîçâre mağlubuyum sonu gelmez hicranın.

Efsunlu bir dünyaydı gözlerinde gördüğüm
Bu yüzden böyleydim yar bakışına kördüğüm.

Düşlerim param parça uykularım tarumar.
Yerle bir olmuş gönül gayrı ne çare umar.

Bırak da göz yaşlarım dilediğince aksın
Bırak da her damalası düştüğü yeri yaksın.

Bırak varsın bozulsun yüzümün estetiği
Ben sana kurbanım yar düşünme çek tetiği.

Umudumu düştüğü yerden kaldırmıyorum
Yaşamışım ölmüşüm artık aldırmıyorum.

Hiç nedamet duymadım asla pişman değilim
Kaderin cilvesi bu sana düşman değilim.

Bu şiir son kurşunla kendimi vurduğumdur
Gözlerimi kapatıp kalemi kırdığımdır.

Tek hece yazmayacak bundan sonra kalemim
Sesim duyulmayacak öldürse de elemim.

Duymazsın feryadımı bağrıma taş basarım
Ne kırılırım sana ne de surat asarım.

Dert olmak ister miyim hele kederin asla
Benim yüzümden dolma gamla kederle yasla.

Ömrümün sonuna dek kalbim senle atacak
Sen benim güneşimsin ne sönüp ne batacak.

Her emrine âmâde kapında bir köleydim
Aşkın lâfı mı olur senin için öleydim.

Ayağının altında türap olsam ne gamdı
Kirpiğin zincirlerim gözlerin prangamdı.

Ben bu aşka gönüllü vurulmuş bir mühürdüm
Sensizken esarette sana esirken hürdüm.

Aşkın ile kurduğum dünyayı yıkıyorum
Son kurşun bu son şiir kendime sıkıyorum.

O yıldız gözlerine kaşlarını hilâl et
Dilerim çok mutlu ol ve hakkını helâl et.

Hasan Hüseyin YILMAZ