Son Kriz Şiiri - Tayfun Yahşi

Sen kriz geçirdiğinde
İnegöl köftecisinin camına yapışmıştım
Yemek ne gezer
Turşularını sayıyordum herbir porsiyonun
Ne çok sevdiğini o an hatırladım,
Dürüstçe,
Bir tanesini senin için arakladım.

Ve duvarda bir resim vardı
Doğrusu aykırıydı, hiç yakışmıyordu düşündüklerimize
Yine de bir kez daha bakamadan edemedim
Beynime kazıdığım görüntüsüne.

Sen hastaneye koşturulduğunda,
Bir çingene falıma yapışmıştı.
Elimden akacak ya geleceğim
Öylesine heyacanlı,
Çizgi çizgiydim, al al ve tombul, damarsız
Kararsız.
Dürüstçe, çoktan razıydım yalanlarına,
Ömrümün uzunluğuna, gecenin karanlığına
Yine de hoşlanacağın bir şeyleri
Söylemesini isterdim, ölümün yararına

Sen yoğun bakımdayken ben bir taydım,
Adsız-zamansız bir bozkırda, acemi
Ama ivecen
Koşacağı yönü bilmeyen
Bir taydım
Yürüdükçe genişleyip büyüyen,
Varıldıkça ırayan,
Bu bozkırda yalnızdım.

Sen makinaya bağlandığında
Ben dipsiz kuyulardaydım,
Ve muhtemelen öldüğümde
Oradan kaçacaksın.