Son köprü Şiiri - Erdal Çoban

Tenha bir kovalamaca karanlığında gece
Ve mevsim
Ayaz da kalan sevgililere gaddarlık yapmakta
Anavatanındayım yalnızlığımın
Anadan üryan geldi geleli bu şehre ailem
Geceler hep karanlık

Kafkaslardan, suriyeye
Babilden, çukurova ya
Yalınayak diken üstünde bir yürüyüşten arta kalan
Çok köprüler geçti seni ve beni ilk doğuran
İki eli üstünde bazen
Çokça çocuk sırtında
Kalbine batan dikenler;
Zümrüti acem sabahında
Öldü belki de gelenler
Gömülenler şanslı ise de kurda kuşa yem olanlar hatırlanmaz
Bir mezarlıktaki kara taş’ta
Nefretini yükleyip sırtına
Çok köprü geçti karanlıkta
Ovasında çukurun
Durdu
Hatun kişi, kendini yasak olan da buldu
Nene güleyin elinde koparılmış otlar ilaç oldu
Son köprüleri yıktın yolduğun tel tel saçlarınla
Takılıyor her teli yasak geçmiş çocukluğuma
Öksüzlerin annesinin kıvamında
Bir çocuğumuz oldu bir gece üç ad taktık ona
Yeni gelenlerin en yenisi bu kız
Yüzü nur topu gecedeki aydınlık
Köprüler kurduk ona yıkıntılardan arda kalanlarda
Büyüsün istedik anavatanında yalnızlığımın
Sevgi dolu kundaklara sardığımız...