Son Kış.. Şiiri - Zeynep Ergün

Şimdi sen, unuttuğum Kasım yağmurlarını bekliyorsun şehirde..
Kasım yoktu oysa..
Çalınmıştı takvimlerden..
Gün gün..

Yavaşça kalktı kadın..Masada hiç bir şey bırakmadan..Gözlerini bile..

Kıştı..
‘’Son kış ‘’ dedi çıkarken..
‘’Son kışımız..’’

Adam hazırlıksız yakalanacaktı o kışa..Isıtmaya yetmeyecekti, o uzun paltosu..
Son kıştı.. Son buzul çağı..

Kadın köşeyi döndü ve başladı kış..

Hiç arkasına bakmadan yürümüştü kadın..bir dönse kapılacaktı şehrin esaretine..
Adamın kimsesizliğine..
Yağmur hiç yağmayacaktı belki ama
Yüzüne yapışan hicran damlayacaktı adamdan, kan kan..
bir tek kokusu kalacak yalnızlığın,gitmişliğin ardından..
Kasımı çalınmış takvimlerden koparacaktı kadını gün gün..

Aynı gökyüzüydü oysa,
Mavisi aynıydı gittiği şehrin..

Kaderin kederindeydi bıraktığı şehir..

‘’Terk ettiyse ruh bedeni..Peşine düşersin apansızca..
Gecesini hiç bilmediğin şehirlerde bile olsa.. ‘’

Gecesini hiç bilmediği kente gidiyordu kadın.. Ruhu kayıp bedeni sığmıyordu tren garlarına..

Kadın, göz ucuyla süzdü şehri..son kez..
Denize değemiyordu gözleri..
Yığılıp kalmaktan korkuyordu belki..

O son düdük sesi,
Kıyamet habercisi sanki..

Adam ağlıyordu..
Orada,
Çivilendiği o masada..

‘’Keşke tutmasaydım da kendimi, Ağlasaydım avuçlarına.. ‘’
Gün gün koptu kadın..
Kasımı çalınmış takvim yapraklarından..
En çok Kasım yağmurlarını özlüyordu adam..

Kış çoktan bitmişti ama
Kokusu aynı kaldı yalnızlığın..
Geri dönmelerin imkansızlığında..
Ve geç kalmışlığında,
Kadının adama,
Adamın kadına…