Son kırk sekiz saatin son kırık sekiz da ...

özlemlerden sancılara devir teslim dudaklarım,
parmaklarım büyük bir boşluğa emanet
nereye acil bir dokunuş bırakacak olsam
uykularım radyo cızırtılarının vekaletinde..
hep acele eden vedalar istifra ediyorum ardından..
hep acele edilmiş cümleler buluyorum senden bana
ve benden sana yetmeyecek betonarme geceler,
çok dört duvar, çok tek kalabileceğimin kanıtı heceler
yutkunuyorum..
izah edebilir misin,
isminin bir organ mafyası gibi ismimi alıp gitmesini şimdi?
ya da
bütün şiirlerin bir acıyı kafiye yüklenmesini?

kabul et!
peşimden gelmeyecek düşündüklerin, çünkü
hep önden gidiyorsun
kabul et!
aklımdan sızıyorsun,
mantıkla tamir edilemeyecek hislerin olduğu yere..

özlemlerden sancılara devir teslim dudaklarım,
özlemlerim
yokluğuna felaket..
evet
yarım hissetmek yarım, senden geriye doğru gitmekle başlar..