Son Kez Uğradım Sana Şiiri - Şükran Günay

SON KEZ UĞRADIM SANA

Yüreğim korkak, adımlarım yalpak,
Yaklaştım sana, yanaklarım ıslak.
Gözyaşlarım boğmuştu seni çoktan.
Bana uzak ve kırgındın,
Anladım buğulu bakışlarından.

Aldırmadım;
Dolandım yüreğinin odalarında,
Vefanı kokladım sakladıklarında.
Milimlerine değil!
Nokta nokta yazmıştın beni,
Neler neler işlemiştin mekik gibi.
Gözlerim, kulaklarım,
Ellerim, ayaklarım sözleşmişti sanki,
Neydi halsiz bedenimi delicesine,
Ve çılgıncasına gezdiren zerrelerinde? ! .

„Gitme! Beni sensiz koma! ”
Demelerin deldi bağrımı.
Soğuktu yalnızlığın, dondum titredim.
„Dayanamam!
Çökerim çatır çatır!
Sen yoksun ya!
Çekemem artık kahır! "
Desen de sen bana,
Duramazdım yanında…
Son kez uğradım sana!
Hani az da değil be gülüm!
Yirmi üç takvim,
En yakın dostumdun bana.

Vay be!
Gecemin konağı!
Sevinçle hüznümün nakış sandığı!
Yemeniler işledim kahır güllerinden,
Bıkmadan gurbetin yazından kışından.
Sana koştum;
Yirmi kez, üç yüz altmış beş gün altı saat ben!
Allah’a ısmarlıyorum şimdi seni,
Emanet ediyorum sendeki benleri.
Seni soyacaklar, deşecekler didik didik,
Süsleyip duvarlarını,
Satacaklar kim bilir kime.
Yeni dertlere, başka sevinçlere
Kucak açacaksın,
Tıpkı benim gibi.

Ben mi?
Yeni evime anlattım seni, anladı beni;
Sardı sarmaladı sıcacık,
Gülücükler yağdırdı bu garibe ılık ılık,
Alıştım…
Seni mi?
Unutmak mı?
Altın sayfalara yazdım seni,
Gün batımlarında anımsanacak,
Gün ışığında çoşturacak
Bilesin istedim,
Nicesin varlığımda.
Ondan;
Son kez uğradım sana,
Gün doğumların hayırlı ola.

Şükran Günay’dan
Şükranca