Son Kez Bu Veda Şiiri - İlhami Güneyler

İşte son veda,
çığlığında
bir vapurun,

işte son damla,
denizde kaybolan,

sevgi,
yüreğimde kaybolan,
rengi gökkuşağın...

artık inanmıyorum,
martıların şarkısına...
artık inanmıyorum,
denizin coşkusuna...
artık inanmıyorum,
sevda masallarına...

inanma artık,
merhabasına her vedamın...
seni
sökememek içimden,
yok
edememek ruhumdan...

sen gölgem,
sen içimdeki atış,
göz pınarım...

olmuyor
olmuyor ben,
benliğimi
kuruttukça sen,
yüreğimde
sarmaşık oluyorsun...

sarıyor sarıyor
ve
sonunda herşey sen,

her yol ayrımının,
ayracı yine sen...

senle olmadığı gibi,
sensizde olmuyor,
yenik beden...

baş rol oyuncusu
düşlerimin...

uykusuz gecenin,
rüyalarının bekçisi,
yine sen...

işte son kale! ! ! !
umutlarım,
sonunda oda sen...

her yol ayrımı,
sendeyken...

dönüp
bakıyorum geriye,
yok
kalan ben...

işte son veda,
bir yar kenarında,
ıslığında rüzgarın...

rüzgarın,
şarkısında sen...

Gökyüzünün,
ağlamasında ben...

denizin,
coşması sen...

coşkuyla dövdüğün,
kayalar ben...

resimlerini,
hediye eyledim
uçurumdan...

sonra,
herşeyi
seni ben yapan...

içimde atan,
son sen vardın...

onuda,
boşluğa bırakıyorum...

bir kuş misali,
süzülerekten...

son nefeste,
son saniyede,
ilk kez
aldataraktan...

seni,
sensiz
paylaşıyorum...

Elveda sen,

merhaba ölüm...

-HOŞÇAKAL-