Son Kez Ağlarsın Şiiri - Selahattin Yetgin

Gölgeden duvar mı çekildi gözlerine
Ölümsüz umutlar beslerken yüreğinde
Bütün yoksulluğunu koyup ardına
Yeni baştan kurulabilir mi her şey.

Seviştikçe aydınlığı çoğalan gecedeydik
Yakarmış güneş durgunmuş deniz
Yalnızlığın insafsız kollarında, hepsi boş
Sensiz soluktur orman sönüktür yıldızlar.

Yine de gelme aşkım yalnız da büyür
Usulca tutarım ince bileklerinden
Yumuşak dudaklarına gizlice değerim
Sabrımdır mesafelere inat büyüyen.

Binlere katlansa da yüreğimdeki yara
Nerede bilmiyorum ışığa çıkan yolum
Sen misin bekleyenim çağlar ardında
Tahammülüm bitiyor bu daracık kafeste.

Güvercinim bahtı karam çağ sürgünüm
Dehşetin ördüğü dehlizlerde kaybolanım
Gönlüm ki gezinir mısralar ardında
Gördüğüm her rüyayı hayra yorarım.

Sen ki yazın ışıklara perdesin nöbet gibi
Geçen zamana anıtsın çerçeve gibi
Onulmaz kederlerim önünde bir dalga
Kara yazgımsın dostuma, düşmanıma.

İstemem açma kilitli kapılarını
Çevrilir bir gün gönlünün sayfaları
Parıldar o gün güneş gibi kutsal aşkım
Yalnızlığın kollarında ‘son kez ağlarsın.