Son kez Şiiri - Ahmet Suyadal

Rengarenk çiçekler vardı mavi panjurlu evin bahçesinde

Patika yolun kenarında yeni boyanmış çitler göz alıyordu

Ihlamurlar çiçek açmıştı sanki yalandı gelmeyeceği

Şair bahsetmemişti tavan arasında asılı duran çerçeveden

Çivi çiviyi sökerdi hani gün gelir dönerdi leylekler göçten

Kaç yıl oldu bacalar temizlenmedi hala odalar buz gibi

Bir yuva dağılmasın diye soba tutuşmadı seneler boyu

Evin boyası da solmuştu zaten oysa eskiden nasıl da parlaktı

Arka pencereden güneş girerdi sonbaharda perdeyi aralayınca

Oda ısınırdı, yalnızlık ısınırdı, sensizlik ısınırdı

Şimdi tüm mevsimler üşüyor, kalp üşüyor, hayaller üşüyor

El ayak çekilince sokaktan, bahçe kapısının gıcırtısı duyulurdu

Sanki bir tren geçerdi geceyi yararak sessiz çığlıklarla

Düşen her yaprak hafif bir esintiyle gelen son yok oluştu

Bir daha dönmeyecekti son durakta inen yolcular

Sessiz gemilerden el sallayan da olmayacaktı son defa

Yok olmuştu bir kere tüm umutlar dallar yeşermeyecekti

Çiçekler açmayacaktı bir daha yağmur yağmayacaktı

Bu ev, bu sokak, bu yürek böylesine sevmemişti kimseyi

Ve bu adam son kez kapattı aşk defterini….