Bilmiyordum ben
Hayatın hiç de adil olmadığını fakat
İnsan gene de umut etmez miydi?
İnsanız işte düştük Bir kere umut denen o bataklığa
Bile bile bir çingene kızın edalı dansı gibi dans eden alevlerin içine yürümüştüm.
Canım yanıyordu ama o cılız ayaklarım durmuyordu
Benim tek hatam çamurdan yaratılan yaratığa inanmak değildi, benim hatam hayatın kendisine inanmaktı.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Şiirinizi
beğeni ile okudum
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta