Son kez Şiiri - Melanie Jensen

Bilmiyordum ben
Hayatın hiç de adil olmadığını fakat
İnsan gene de umut etmez miydi?
İnsanız işte düştük Bir kere umut denen o bataklığa
Bile bile bir çingene kızın edalı dansı gibi dans eden alevlerin içine yürümüştüm.
Canım yanıyordu ama o cılız ayaklarım durmuyordu
Benim tek hatam çamurdan yaratılan yaratığa inanmak değildi, benim hatam hayatın kendisine inanmaktı.
Tanrı, beni her zaman acı ile işlemiş ve kederle birlikte büyütmüştü.
John clare'nin de dediği gibi "ben varım"
Görmeseniz duymasanız bile ben hep vardım.
Toprak olurken bile ben vardım diye gömüleceğim.
Tanrı beni yoksaymış olsa bile.
Ama ben vardım
Nefes alırken de vardım
Gülerken de
Ağlarken de
Severken
Sevilmiyorken de
Oysa ben herkesi sevmiştim
Bir zamanlar tanrıyı bile sevdim
Hatta onun çamurdan yarattıklarını da
Ama beni ne tanrı sevdi
Ne de aciz çamurdan yarattıkları.
Unuttular beni
Gözlerinde
Anılarında
Geçmişte ve gelecekte
Unuttular
Ailem bile unuttu ama beni üzen bu değil
Beni üzen;
Tanrının unutmasıydı
Ben uçsuz bucaksız bir şekilde yersiz yurtsuz kaldım bu
Alacalı sahte sokaklarda
Kendi doğduğum topraklarda kimsesiz kaldım.
Ve Tanrı buna aldırış etmedi
Ama ben vardım yaşıyordum tabii buna yaşamak denilirse.
Derler ki; birine fazlasıyla değer verirsen onda ki değerin azalır.
Ve ben hayatın ve tanrının kendisine hakettiğinden fazlasıyla değer vermiştim.
Ondandır bu değersizliğim.
Hayata ve tanrıya olan küskünlüğümü son bir dilek
İçin sessizliğimi bozuyorum.
Beni son kez gör tanrım
Son kez duy
İlk ve son kez cevap ver bana
Kaderimde yazılı olandan daha önce al canımı..
Yoruldum çünkü ben unutulmaktan
yoruldum anılar biriktirerek yaşamak varken,
Eksilerek ve anılarımı kaybederek yaşamaya çalışmaktan.
Yer ile gök kubbe arasında gülmek varken
Ağlamaktan.
Son kez gör ve duy beni tanrım.
Bırak ta yaşayamadığım o gök kubbenin altında
Toprak olayım.