… Son kez Şiiri - Mete Dayı

gözlerini özledim bakışındaki buğulu hayatı
zaman girdabım hasretin yaşatır sonbaharı
hayalin celladım beklerken çaresiz hazanı
parçalarken ruhumu sensiz her gün batımı…

bir ben bir sefil gece birde gülümseyişin vardı
uzaklara kayıp giden ışıkların solgun yansıması
çıldırtan sessizlik sensizliğin di ölüm soğuk çiyansı
yarınsız köpekti kadehimde kalan aşkın gözyaşları

vuslattayım anılar sallanır idam sehpasında
dipteyim köhne masada kadehler arasında
dünde bu günde sen varsın nefes alışımda
sonsuzluğun kapısında son kez gülümse bana…

dar ağacımdayım sallanırken boşlukta gece
arafındayım umutların gölgesindeki çizgide
mahkumum hayat dediğin bir anlık nefese
sonsuzluğun kapısında son kez gülümse gözlerime…

bu yürek seni yaşadı azabınla kahrınla yıllarca
gözyaşım umudumdu sana uzanan çile yolunda
kimi gün uzak kıyılarda azgın dalgaların koynunda
sana adadım bu ömrü ıslattığım her şafakla

sonsuzluğun kapısında ne olur son kez gülümse bana…

Mete DAYI