Çetrefil Şiiri - Mehmet Baki Öztokmak

Yaşayabilmek için bu serencam ikilimi
Teselli lazım bize içinde “bir gün” geçen
Hayat, gölgeye boğdu yaşanan her dilimi
Gelenlerden daha çok, her gün karşıya göçen.

En taze başlangıçlar, en bahar günler gibi
Zamanın en pasaklı, en cürümlü yükünü
Taşırız kambur gibi hep öğünden öğüne
Kördüğümler, çözülür, mutlaka “bir gün” diye.

Gönlümüzün yemini bozuldu günden güne
Gönderdik mahremleri dönülmez bir sürgüne
Ümitle bekledik de muhtaç kaldık el güne
Yananlar güle döndü, bize düşmedi hisse.

Hayat yaşlı külhancı, ocağa hare katar
Güzel hayalle yatan sabaha zinde kalkar
Şu heves ettiğimiz gür başaklı mekânlar
Her kış aynı uykuda, her bahar aynı tekrar.

Anlıyor, görüyorum; sonu var biliyorum
Akıllıysam şah-vezir, uyanmazsam piyonum
Bir oyun ki, mutlaka sonu bitmeye mahkûm
İyi bir rüzgar essin, bozulmasın hiç yönüm…

Selim bir yürek ile dilekler uçtu güle
“Bir gün” kapanır diye yaralar sargılandı,
Son kervan göçtüğünde hesap kitap yok güne
Sonlar da başlar gibi aynı çizgide kaldı…