Son Kelime İlk Adım (kahramanlık Destanı)

Gönlümüz aşka çerağ, ser’in makamı secde
Hilâlin sinesinde vav olur bedenimiz
Hû çekince dilimiz, ruhumuz gelir vecde
Sırr-ı hikmet-i hilkât esrarı madenimiz
Avuç avuç yollarız semaya şuâları
Selâtîn-i kalkandır ümmetin duâları
İmanın alazında yıldız döker tenimiz
Hilâlin sinesinde vav olur bedenimiz

Kan kırmızı lâleler kaplarken ovasını
Bayrağa melâl düşse kesilir soluğumuz
Ruhumuz talim eder mahşer provasını
Revaklar miğferimiz, minareler tuğumuz
Şerh-i lisânımızda kâmusumuz yurt bizim
Kâlû belâ’dan beri nâmusumuz yurt bizim
Lavisi canımızda kan dolu oluğumuz
Bayrağa melâl düşse kesilir soluğumuz

Arz diye bastığımız göklerin cenderesi
Üstü müebbet tutku, altı her dem gülzârdır
Bu toprak ki şakayık bağının penceresi
Koyağına ölmezsen, yaylaları mezardır
Tekbirler muştularken ebedî bir neharı
Rahmet vadilerinde karşılarız baharı
Mahrem dokunuşları iffetime izârdır
Üstü müebbet tutku, altı her dem gülzârdır

Pervasız pervaneyiz uçuşuruz ateşe
Yandıkça nur saçarız Edirne’den ta Kars’a
Ya devlet başa deriz, ya da kuzgunlar leşe
Pusatsız meydandayız, gelsin gül atan varsa!
Otuz mermi yarası inşirâhın izidir
Gül dalının Temmuz’da yeşeren filizidir
Ab-ı Kevser söndürür aşk sineyi yakarsa
Yandıkça nur saçarız Edirne’den ta Kars’a

Simyâlarla gerilmiş ak bulutlar gibiyiz
Savruldukça âleme kehkeşan bırakırız
Şükür, faniden geçtik, sonsuzluk talibiyiz
Kaysak da ardımızda bir nişan bırakırız
Sinemizde şahlanır çılgınca küheylanlar
Aşkımız iman bizim, imanı olan anlar!
Ya şerefle yaşarız, ya da şan bırakırız
Savruldukça âleme kehkeşan bırakırız

Devleri mahkûm eder gökte çınlayan salâ
Kâinata gülümser tomurcuğun sürgünü
Erdem dönencesinde Asım’ın nesli hâlâ
Yiğitler harmanında, bayram yurdun her günü
Tutkumuzu yazamaz mürekkep olsa deniz
Mevzu vatan olunca tek yürek, bir bedeniz
İlahî buhûrdânlar açar gönül sürgünü
Kâinata gülümser tomurcuğun sürgünü

Her zerremiz haykırır “Allah-u Ekber” diye
İman mihengimize bulaşmaz şer verâsı
Düşünmeyiz ana, yâr, evlatlar bekler diye
Tükettiğimiz nefes iki bayram arası
Batılın pençesinde… Teşbihler hüzün olur
Hak ışığı altında gölgemiz uzun olur
Bedendeki başımız Elif’in maverâsı
İman mihengimize bulaşmaz şer verâsı

Şühedâyla döşenen mübarek toprağımız
Bargâh-ı İlâhî’ye varılan sedir şimdi
Aydınlık ufuklarda hüsnüyusuf bağımız
Yuvamız, yurt aşkıyla çarpan sinedir şimdi
Cemre düşünce kalbe, şehâdet gül tenhası
Kutlu bir inkılâbtır bu aşkın müntehası
Meydanlar Çanakkale, caddeler Bedir şimdi
Bargâh-ı İlâhî’ye varılan sedir şimdi

Vecd hâlinde âsümân, kûn emrinde felekler
İman lafzı “Eşhedü…” Son kelime, ilk a(n)dım
Mihmandar olan ruhun mihmanıdır melekler
Tualde donuk anın güneşine boyandım
Zeberced bir tebessüm süzülünce dudaktan
Ak kefenin farkı yok hâlelenmiş duvaktan
Mücellâ bir kıyının göklerinde kanadım
İman lafzı “Eşhedü…” Son kelime, ilk adım!