Son karede Şiiri - Gencay Coşkun

Damlaya damlaya
Yalan oluyordu
Kimi zaman duygular
Bir kapıyı beklerken
Umutların ve kendine güvenin azalıyordu
Birisi gidiyordu çaktırmadan
Zaman gibi
Bir azılı duygu sömürücüsü
Alıp değerlini götürüyordu
Senden uzaklara gizliden
İşin kötüsü
Sömürücünün suçu yoktu
Değerlin gitmek istiyordu
Sana kızarak
Ve çaktırmadan gidiyordu
Tüm iyi niyetiyle
İçim acıyordu
Çaresizlik pınarlarında ıslanıyordum
Düşünceler can yakıyordu soğuk soğuk

Zamanın ters tarafında doğmak
Kimin suçuydu ki
Acılar, Dertler
Bardaktan boşanırcasına
Gelirdi insanın üstüne.
O zamanlarda
Hiç insan olasın gelmezdi
Ama başa gelen çekilecekti
Yada hayat çekicileri çekecekti canını
Dikenden pamuk ayırmak gibi
Sancılı olacaktı gömülmelerin akşamı

Aynı kaldırımlardan
Ardı sıra döndükçe
Asfaltlarda patikalar yapmıştım
Beklemek yıllanmaya dönerdi
Hain binalar türlü entrikalarla
Oyun oynarlardı bana ve onların yüzünden
Ay gözükmezdi gökyüzünde
İçim acırdı
Griye çalardı gece
Hayat siyah beyaz resim gibiydi
Artık
Araba köşeden dönerken
Hayat karelere ayrılırdı
Ve ben en son karede
Bilinmeyen, bildirilmeyen boş elemandım.
Ve filmin ilk sezonu biterdi….