Son Kapı! . Şiiri - Enver Özçağlayan

Sensin şu gönlümün nazlı maralı,
Senden başkasına yâr diyemem ki.
Kimi gün kızıldır, kimi karalı;
Ak yağsa saçına, kar diyemem ki.

Gözünün yeşili bahar çimeni,
Bahar geçer, Sen geçmezsin yanımdan.
Beyhude beklerim hergün gelmeni,
Canım çıksa, sevgin çıkmaz kanımdan.

Böyle bağlanmıştım hüsnüne senin;
Şimdi yoksun, seni kime sorayım?
Sen olmazsan hükmü olmaz sevmenin,
Bulmak için hangi ile varayım?

Bir çıkmaz sokakmış girdiğim yollar,
Çokça yumuşakmış bastığım heryer.
Çabuk itti beni vefasız kollar,
Gül sandığım bahçe, hazanmış meğer.

Bir aldanış akti tutmuş yakamı,
İnsan bu, yanılır; boşluğa düşer.
Anlamadım naz mı, yoksa şaka mı?
Vesvese başlarsa, akıllar şaşar.

Ondandır Felak, Nas, dinde son kapı;
Sığın ki Allah'a; tek korunağın.
Aklında kalsın bu muhteşem yapı,
Açkısı elinde bu altın çağın...