Bir tren kalkıyordu mutluluk yurduna.
Nazarı değen yolcularla dolu.
Sadece uzaktan üfleyebildim ruhuna.
Binemeden ben, o tren yok oldu...
Başlangıçta göze alınmıştı kavuşamamak.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta