Son Kale Çanakkale

Kınalı kuzular,
Kimi on altı,kimi on yedi,
Hayatının baharındaydılar.
Evlenecek çoluk çocuğa karışacak,
Torunlarıyla oynayacaklardı.
Bırakıp hayallerini koşarak gittiler
Savaşa değil şehadete gittiler,
Geri dönmeyi düşünmediler.
Allah-ü Ekber sesleri inletti yer gök kubbeyi
Analar açmış ellerini Çınlıyor dualar, yasinler
Bir bir düşüyor,
Durmuyor gövdeler, gülleler, mermiler.
İnandılar
Başardılar Aç susuz kaldılar
Ama yılmadılar.
Ölümü koşarak kucakladılar.
Tek çare vardı verilmeyecekti son kale
ve geçilmedi Çanakkale