Son Kahkaha Şiiri - Salih Özalaşan

Ben sonbahardım senden önce
Bir yaprak misali, savrulurdum yerlerde
Gecelerim karanlık, yıldıza hasrettim gökte
Sevgi pınarlarım kurumuş dönmüştüm bir çöle

Issız bir vadiydim, gözlerden ırak
Yönümü dönsem de hangi yöne
Yalnızlık sarmıştı bedenimi inadına
Bekledim gün ola devran döne

Sen çıktın karşıma, gecenin bir yerinde
Umutların tükenip, her şeye veda ettiğimde
İsyanlara çeyrek kala, zavallı kalbimde
Yağmur olup yağdın, hayat verdin bu çöle

Şarkılar seni söylüyor artık
Kulak ver bak, bir dinle
Sevdalar coşmuş kemanımın tellerinde
Adın dilimde ölmeyen nağme

Yıldızlar parlıyor karanlık yok
Bir güneş oldun her geceme
Üşümüyorum artık, içimde bir ateş
Sevdan sarmış, tüm bedenime

Seni yaşıyorum, ciğerlerimde nefes
Damarlarımda kan, yükselen beynime
Ellerimi uzattığımda dokunduğum
Hapsettiğim iki bedeni bir bedene

Gecelerde düşlerimin kara sevdası
Gün boyu parlayan ışık gözlerimde
Hasretini ekmeğime katık ettiğim
Can veren sensin seven yüreğime

Sen bende bensin, sevdaya uzanan
Sen bende aşksın, coşkuyla yaşanan
Sen bende güneşsin, bedenimi ısıtan
Sen bende duasın, adı her daim okunan

Sen bülbülün sevdasını çektiği gül
Sen Ay gecelerimde asla batmayan
Sen gülmeyen yüzümdeki son kahkaha
Seni kaybedersem asla yaşayamam

Y.Tarihi 23-09-2003 Saat 12,20
Salih Özalaşan