Son İstida Şiiri - Ali İhsan Aktaş

Ay yüzünü sildi
Söndü çoban ateşimiz
Sırtımızı dayadığımız aydınlık
bir birine çatılı yüreklerimiz.

Umutlarımız Öyle genç
ve el değmemiş
Duruyor kederin gardırobunda

Ağrısı göğsümün altında saklı ülkem
Sevdaların kıraç toprağında
kaç bahar eskitti hasretin tohumu
Kaç bahar çürüdü kar altında

Zulmün önünde eğilmeyen
güzel günlere adanmış
kavgamızın onurlu başı
Ağıtlarında bir ülke yanan
yazgısını değiştiremediğimiz
anaların yaşlı gözlerinde ezildi
Ve daha doğmadan özgülleştirilen
umutları yüreklerine küçük gelen
Anadolu yüzlü çocuklar
Affedin bizi
Sözümüz sonsuzluğun boşluğuna düştü
Savrulduk okyanusların hırçın dalgasında

inkarlarımın çözüldüğü bir mabettir gözleriniz
En isyankarlığımla yakardığım tüm insanlar

/ 'sevişmenin anadili'ni unutmayın.Ki sevgiyle bakacak bir çift gözünüz olsun./

Ve savaşlarınız ey savaş elçileri
Sözüm o'na insanlık ve
Tanrı için olan savaşlarınız
o mabette daha kaç çocuk vuracak...

Ve yazıcılar Tarihin sayfalarına acıyı
yine önemsiz bir dipnot diye düşecekler
Ve saltanat Sadece aktörlerini değiştirerek
ve günden güne sırtımızdaki kamburunu büyüterek
bir barikat gibi duruyor inancımızın önünde
Ki
/ inancımız çelik bir mahfazada saklı duran sıcak töz./

Sizler beni ne kadar anlayabilirsiniz
sınırları kendi dünyalarıyla çevrili insanlar
Yüksek surlu kaleleriniz ne zaman yıkılacak
Kırılacak mı bu vurdumduymazlığın tarihsel beli
Yüreğinizdeki çelik kilit açılmayı bekliyor milattan bu yana

Bir yığın yılgınlık ertesi, atar yüreğim kıtkanaat
Şakağıma dayatılmış inkarların girdabındayım
Bu şiir kırkıncı yalanı şairin
Yoksa bir sanrıdan mı ibaret
bu savaş
ve zulüm
Gözü yüşlı analar
ve çocuklar
Ya da ben sarsak

Çıkarıp attım etimden derimin rengini

Size bu son istida'dımdır ey insanlar
Sırtımda örselenmiş bir yaşam
umudumda Anadolu yüzlü çocuklar
Hasretin tohumu başka bahara
şiir intihara teşne

Umutlar
ihtiyarlamaz mı
sanıyorsun

Oysa
öpmek isterdim alnından güneşi
kucaklayıp gökyüzünde ki Deniz maviyi.

10-01-2010