Son Istasyon Şiiri - Servet Yılmaz

Dağıttığım sensiz geceden artakalan yalnızlığımı kuşanıp doğruldum
Sese tahammülüm yoktu soluk almanın kaçınılmazlığına sinir oldum
Oysa eskiden en uzun uykulara yatardım doyasıya seninle olabilmek için
Şimdi teorik hesaplaşmalarımı bir kadehe döküp 'düşünür' oldum

Iyi yolculuklar sevgilim,koşuyorum ben de şimdi son istasyona
Perdeleri açık tut giderken ve bak hayatın ne kadar hızlı aktığına
Gözlerindeki yeşili bulaştır yol boyunca,yeşile büyüsün doganın sevinci
Ama gökyüzüne dokunma,bilirim mavinin de sana ne kadar yakıstığıni

Çıkar yaşanmamışlıklara özlemlerini savur giderken tarlalara
Çünkü bahar sevinçleri hızlı büyür kozasında kelebek gibi
Sonra umut olur benekli kanatlarda seni karşılar belki ineceğin durakta
Korkuyorum,buluşamayiz belki ayni anda son istasyonda

Damarlarımdan hasret vuruyor,yarim kalmışlığımı kaldıramıyorum
Ağrıyıp sizliyorum durmadan,çatladı göz kapaklarım sızıyorum
Keşke bütün duyularımın kapakları olsaydı duyumsamasaydım seni
Topuk seslerini restoranlara bağlayan baharsız kokuları da şimdi