Son İstasyon Şiiri - Tacettin Kızılboğa

sormayın adımı buralarda
tanımazlar
yiğitler kimsesiz ölür
sokaklar karanlık, sokaklar pusu
her kartal kendi avında

başına buyruk dikilmiş karşıma dağlar.
alnımda boncuk boncuk sular
yüreğimde ınkılaplar

kimseler duymadan
ne büyük anılarımı saklar
cami avlusunda
kuşlar
kuşluk vaktinde
bir valizle…
sürgülenir ardımızdan ahşap kapılar

bu kentte sormayın adımı
kısa bir vakte hapsolmuşum
bekleniyorum ölümsüz zamana
kalkıyor tren son istasyona

yaklaşan her şey içimde kırılıyor
uzaklaştıkça yeşeriyor iklimim
daha çok işim var
arkamdan çalmasın hiçbir siren
beni almadan gitmesin son tren.

TAJDİNK. Kasım 2021 K.Maraş